Μια γυναίκα που δεν μιλούσε ούτε ελληνικά, ούτε αγγλικά έψαχνε απεγνωσμένα βοήθεια… Το «βυσσινί αλογάκι» ήταν το μόνο που μπορούσε να αφουγκραστεί την αγωνία της, αφού το νυχτερινό του χλιμίντρισμα είχε προμηνύσει για μία ακόμα φορά το μεγάλο κακό που παραμόνευε.
Η Σόνια Ντε Νίγκρις, έκανε απέλπιδες προσπάθειες να επικοινωνήσει με κάποιον από την ομάδα της ΑΕΛ, καθώς ο 31χρονος σύζυγος της Αντόνιο ανέπνεε με δυσκολία.
Η απόπειρα να μιλήσει με τον Γκαστόν Κάσας, συμπαίκτη του Αντόνιο Ντε Νίγκρις στους «βυσσινί», έπεσε στο κενό, αναγκαζόμενη έτσι να στραφεί σε μέλος της διοίκησης για να ζητήσει βοήθεια. Από τον τόνο περισσότερο της φωνής της κατάλαβε πως κάτι σοβαρό συνέβαινε, καλώντας αμέσως ασθενοφόρο να πάει στο σπίτι του επιθετικού της Λάρισας, όμως ήταν ήδη αργά…
Ήταν 16 Νοέμβρη του 2009, πάνε δηλαδή έξι χρόνια και κανείς στη Λάρισα δεν έχει ξεχάσει τον Αντόνιο, τον «οδοιπόρο της μπάλας» που πλέον παίζει το αγαπημένο του άθλημα εκεί στον ουρανό, παρέα με τους υπόλοιπους «βυσσινί».
Αλήθεια είναι ότι ο κόσμος της Λάρισας δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει. Ούτε καν τον ποδοσφαιριστή Ντε Νίγκρις, πολύ περισσότερο τον άνθρωπο Αντόνιο. Η αντίδραση, όμως, στο θάνατό του δεν μπορεί παρά να έχει την εξήγησή της. Κι η εξήγηση βρίσκεται στο ένστικτο, σ’ αυτό που ο Μεξικάνος εξέπεμπε μέσα κι έξω απ’ τις γραμμές του γηπέδου. Στην αύρα, που επιτρέπει να ξέρεις λίγα αλλά να καταλαβαίνεις πολλά. Ακόμη περισσότερα κατάλαβαν, φυσικά, όσοι είχαν το προνόμιο να περάσουν μαζί του μια στιγμή, μια μέρα, ένα βράδυ στο ξενοδοχείο της αποστολής. Απλές λέξεις, σκέψεις και ιδέες αποτελούν – τώρα που ο Αντόνιο έχει φύγει – πολύτιμες μαρτυρίες, τις οποίες κατέγραψε τότε το επίσημο περιοδικό της ΑΕΛ “The Official”, τα κυριότερα σημεία των οποίων ξαναθυμίζει το “Sportlarissa”.
Η κρυφή πρώτη προπόνηση
Η πρώτη από τις τρεις ιστορίες μιλάει για την πρώτη προπόνηση του Ντε Νίγκρις επί λαρισινού εδάφους, που έγινε στην ουσία… πριβέ και «ινκόγκνιτο» επειδή ο Αντόνιο ήταν ακόμη τυπικά δεσμευμένος με την Ανκαραγκουτσού και ως εκ τούτου μια φωτογραφία με τα χρώματα της ΑΕΛ ενδεχομένως περιέπλεκε τη διαδικασία αποδέσμευσής του. Η προπόνηση έγινε στο ανοιχτό βοηθητικό γήπεδο της Νεάπολης με τον «Τόνιο» να φορά συμβατικά αθλητικά ρούχα και τις οδηγίες του τότε γυμναστή της ομάδας, Χρήστου Μουρίκη, να δίνονται τηλεφωνικά. Κατά σύμπτωση στον ίδιο χώρο βρέθηκε ένας άλλος, παλιός σέντερ φορ της ΑΕΛ, ο Μίμης Τσακμακίδης, μετέπειτα στέλεχος της ΠΑΕ, και τρεις-τέσσερις πιτσιρικάδες οι οποίοι αναγνώρισαν τον “El Tano”, αλλά ορκίστηκαν να φυλάξουν το μυστικό…
Ταξιδιάρα ψυχή
Η δεύτερη ιστορία επιχειρεί να φωτίσει μερικές από τις πτυχές του ανθρώπου Ντε Νίγκρις. Κάνει αναφορά στην ταξιδιάρικη καριέρα του Αντόνιο – από Μεξικό και Ευρώπη μέχρι Κίνα – που τον καθιστούσε «πολίτη του κόσμου», τη δίψα του να γνωρίσει κανούριους τόπους, ανθρώπους και κουλτούρες, την επίσκεψη στην Ακρόπολη και τα ποδοσφαιρικά του σχέδια: «Πριν πατήσει το πόδι του στη Λάρισα ήθελε να εξαντλήσει την διετία του με τη φανέλα της ΑΕΛ κι έχοντας ενδιάμεσα εκπληρώσει το όνειρό του για συμμετοχή σ’ ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, ν’ αναχωρήσει για την Αμερική. Άλλα δυο χρόνια στο Λος Άντζελες, για μπάλα χωρίς πίεση, με καλές οικονομικές απολαβές και δίπλα στην πατρίδα του, θα ‘ταν αρκετά. Κι ύστερα Μεξικό… Ανεξάρτητα αν έπαιζε ή όχι ακόμη ποδόσφαιρο, η επιθυμία του ήταν σαφής: «Θα ‘ρχεστε να σας φιλοξενώ, θα ξαπλώνεται στον ήλιο σε μια πολυθρόνα κι εγώ θα έχω την ευθύνη για το μπάρμπεκιου»! Ήξερε πως είχε πάντα και παντού πολλούς φίλους… Η ΑΕΛ συμβόλιζε για τον Αντόνιο και την οικογένειά του – μετά από την καθόλου ευχάριστη, στο φινάλε της – περιπέτεια επί τουρκικού εδάφους, μια νέα αρχή και μια νέα ζωή. Γι’ αυτό και θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη όλων όσοι ήταν παρόντες, η σκηνή τα μεσάνυχτα εκείνης της Πέμπτης, τη δύσκολη στιγμή του αποχαιρετισμού, όταν η σύζυγός του, Σόνια, λίγο πριν ανέβει τα σκαλιά του λεωφορείου για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής γύρισε να κοιτάξει για τελευταία φορά με μάτια δακρυσμένα ψελλίζοντας: «Το σπίτι μας, το σπίτι μας…»
Το ραγισμένο φυλαχτό
Η τρίτη είναι η πλέον συγκλονιστική γιατί αναφέρεται σε ένα περιστατικό που συνδέεται άμεσα με τον θάνατο του Αντόνιο. Η περιγραφή από το στόμα του Ματίας Ιγκλέσιας φέρνει συγκίνηση και ανατριχίλα:
«Ο Αντόνιο είχε πάντα μαζί του μια πέτρα, έναν πολύτιμο λίθο, σαν φυλαχτό. Δεν το είχε δει κανείς μας, παρά μόνο η Σόνια. Το κρατούσε πάντα στην τσέπη του παντελονιού του. Το χάιδευε, το έσφιγγε στο χέρι του και μας είχε δώσει την εντύπωση ότι το θεωρούσε πολύ σημαντικό. Το πρωί του Σαββάτου, δύο μέρες πριν «φύγει», η Σόνια ξυπνώντας είδε ακουμπισμένο το φυλαχτό στο κομοδίνο της κρεβατοκάμαρας. Κάτι δεν πήγαινε καλά, όμως. Η πέτρα ήταν ραγισμένη. Αργότερα, στο δρόμο για Θεσσαλονίκη όπου πήγαιναν οικογενειακώς για βόλτα με τον Γκαστόν Κάσας, η Σόνια απορημένη ρώτησε τον Αντόνιο: «Τι συνέβη; Σου έπεσε κάτω και ράγισε;», για να αποκριθεί εκείνος: «Όχι. Την είχα διαρκώς στην τσέπη μου». «Σημαίνει κάτι;» τον ξαναρώτησε. «Δεν ξέρω. Ίσως», απάντησε». Η καρδιά του Αντόνιο δεν άντεξε για πολύ. Δύο βράδια αργότερα, θα ράγιζε, όπως εκείνο το πολύτιμο φυλαχτό που πάντα κουβαλούσε μαζί του… «Φίλε, όταν μου το είπε αυτό η Σόνια, ανατρίχιασα».
Χάρης Γεωργούλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου