…
Του Λευτέρη Παπαστεργίου
Μάιος του 2011. Χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρη την χώρα αρχίζουν και γεμίζουν τις πλατείες, διαμαρτυρόμενοι για την λιτότητα που επιβάλλεται και για τα μέτρα που αρχίζουν και εξοντώνουν επιχειρήσεις και οικογένειες. Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» εγγράφεται στην επικαιρότητα της εποχής, ακολουθώντας το παρόμοιο της Ισπανίας. Η πλατεία Συντάγματος έχει την τιμητική της, λαϊκές συνελεύσεις δρομολογούνται, λαϊκά δικαστήρια στήνονται με τη συμμετοχή και πολιτικών προσωπικοτήτων, η Βουλή μπαίνει στο στόχαστρο. Ένα μικρό βιβλιαράκι του Stephane Hessel με τίτλο «Αγανακτήστε» γίνεται best seller. Η χώρα ζει στιγμές επανάστασης και το «ζύμωμα» για πολλά από όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, γίνεται εκείνες ακριβώς τις μέρες.
Ολόκληρη η χώρα ζει στις πλατείες. Όχι όμως και η Λάρισα. Το ίδιο διάστημα, παρά τις προσπάθειες φορέων ή μεμονωμένων ατόμων, η πόλη συνεχίζει στους δικούς της ρυθμούς. Είναι η εποχή που αρκετοί θα γράψουν «Σσσς… η Λάρισα κοιμάται». Η αλήθεια είναι πως με εξαίρεση μια μεγάλη συγκέντρωση με τη συμμετοχή των «γραβατωμένων», λίγο αργότερα, και τις κλασσικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και του Εργατικού Κέντρου, η πόλη της Λάρισας δεν έδειξε να συγκινείται από τις μαζικές συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνταν σε άλλες πόλεις.
Ότι δεν κατάφεραν να κάνουν τέσσερα μνημόνια και εφτά χρόνια κρίσης, το κατάφερε η… ΑΕΛ. Βράδυ Τρίτης. Εκατοντάδες οπαδοί, με ένα απλό κάλεσμα, και χωρίς κάποιον φορέα να κινητοποιεί επίσημα, βγαίνουν πορεία στο κέντρο της πόλης, κάνοντας επίδειξη δύναμης. Η Αστυνομική Διεύθυνση μιλάει για δυο χιλιάδες κόσμο, ίσως και περισσότερο, την ίδια ώρα που το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης συνεδριάζει παρουσία μερικών ελαχίστων πολιτών που επιλέγουν να βρεθούν στην αίθουσα συνεδρίασης.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Γιατί είναι πολύ εύκολο κάποιες χιλιάδες άνθρωποι να φορέσουν το βυσσινί κασκόλ και να ξεχυθούν στους δρόμους, ενώ όταν πρόκειται για θέματα που αφορούν τις ζωές τους δεν πράττουν το ίδιο;
Η ΑΕΛ δεν είναι απλό πράγμα. Έχει περάσει στο DNA της πόλης. Συνδέεται με την ιστορία και την περηφάνια. Με το κατόρθωμα και τον ενθουσιασμό. Με τη λύπη, τη στεναχώρια, τη χαρά. Μα πάνω απ’ όλα συνδέεται με τον μύθο του ανίσχυρου που τα βάζει με όλους και νικάει. Με λίγα λόγια, συνδέεται με την ίδια την ταυτότητα του Έλληνα. Κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που με ένα σφύριγμα οι δρόμοι κλείνουν. Όλα τα υπόλοιπα αφορούν μεταλλάξεις του DNA, κάτι δηλαδή που μπορεί να συμβεί σε κάθε ζωντανό οργανισμό…
Μάιος του 2011. Χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρη την χώρα αρχίζουν και γεμίζουν τις πλατείες, διαμαρτυρόμενοι για την λιτότητα που επιβάλλεται και για τα μέτρα που αρχίζουν και εξοντώνουν επιχειρήσεις και οικογένειες. Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» εγγράφεται στην επικαιρότητα της εποχής, ακολουθώντας το παρόμοιο της Ισπανίας. Η πλατεία Συντάγματος έχει την τιμητική της, λαϊκές συνελεύσεις δρομολογούνται, λαϊκά δικαστήρια στήνονται με τη συμμετοχή και πολιτικών προσωπικοτήτων, η Βουλή μπαίνει στο στόχαστρο. Ένα μικρό βιβλιαράκι του Stephane Hessel με τίτλο «Αγανακτήστε» γίνεται best seller. Η χώρα ζει στιγμές επανάστασης και το «ζύμωμα» για πολλά από όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, γίνεται εκείνες ακριβώς τις μέρες.
Ολόκληρη η χώρα ζει στις πλατείες. Όχι όμως και η Λάρισα. Το ίδιο διάστημα, παρά τις προσπάθειες φορέων ή μεμονωμένων ατόμων, η πόλη συνεχίζει στους δικούς της ρυθμούς. Είναι η εποχή που αρκετοί θα γράψουν «Σσσς… η Λάρισα κοιμάται». Η αλήθεια είναι πως με εξαίρεση μια μεγάλη συγκέντρωση με τη συμμετοχή των «γραβατωμένων», λίγο αργότερα, και τις κλασσικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και του Εργατικού Κέντρου, η πόλη της Λάρισας δεν έδειξε να συγκινείται από τις μαζικές συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνταν σε άλλες πόλεις.
Ότι δεν κατάφεραν να κάνουν τέσσερα μνημόνια και εφτά χρόνια κρίσης, το κατάφερε η… ΑΕΛ. Βράδυ Τρίτης. Εκατοντάδες οπαδοί, με ένα απλό κάλεσμα, και χωρίς κάποιον φορέα να κινητοποιεί επίσημα, βγαίνουν πορεία στο κέντρο της πόλης, κάνοντας επίδειξη δύναμης. Η Αστυνομική Διεύθυνση μιλάει για δυο χιλιάδες κόσμο, ίσως και περισσότερο, την ίδια ώρα που το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης συνεδριάζει παρουσία μερικών ελαχίστων πολιτών που επιλέγουν να βρεθούν στην αίθουσα συνεδρίασης.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Γιατί είναι πολύ εύκολο κάποιες χιλιάδες άνθρωποι να φορέσουν το βυσσινί κασκόλ και να ξεχυθούν στους δρόμους, ενώ όταν πρόκειται για θέματα που αφορούν τις ζωές τους δεν πράττουν το ίδιο;
Η ΑΕΛ δεν είναι απλό πράγμα. Έχει περάσει στο DNA της πόλης. Συνδέεται με την ιστορία και την περηφάνια. Με το κατόρθωμα και τον ενθουσιασμό. Με τη λύπη, τη στεναχώρια, τη χαρά. Μα πάνω απ’ όλα συνδέεται με τον μύθο του ανίσχυρου που τα βάζει με όλους και νικάει. Με λίγα λόγια, συνδέεται με την ίδια την ταυτότητα του Έλληνα. Κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που με ένα σφύριγμα οι δρόμοι κλείνουν. Όλα τα υπόλοιπα αφορούν μεταλλάξεις του DNA, κάτι δηλαδή που μπορεί να συμβεί σε κάθε ζωντανό οργανισμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου