οταν χορευε ο.." νουρεγιεφ"

Γιόχαν Κρόιφ: 45 χρόνια από τη μέρα που υπέγραψε στην Μπαρτσελόνα

Επιμέλεια: Γιάννης Κουλουμπός Δημοσίευση: 13 Αυγ. 2018 16:41

Σαν σήμερα, πριν από 45 χρόνια, η Μπαρτσελόνα αποκτούσε από τον Άγιαξ τον Γιόχαν Κρόιφ, τον άνθρωπο που έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας του καταλανικού συλλόγου. Το Sport24.gr θυμάται και θυμίζει την πολύκροτη μεταγραφή του "Ιπτάμενου Ολλανδού".

Share Tweet

Τον Μάρτιο του 1973 οι Pink Floyd κυκλοφορούν το "The Dark Side of the Moon", τον δίσκο-ορόσημο στην ιστορία της ροκ μουσικής. Πέντε μήνες αργότερα, ο Γιόχαν Κρόιφ αντικρίζει την… φωτεινή πλευρά του ποδοσφαιρικού φεγγαριού στην Μπαρτσελόνα, η οποία δεν θα ήταν ποτέ αυτή που είναι σήμερα, δίχως τον Ολλανδό.

Το ημερολόγιο έδειχνε 13 Αυγούστου 1973. Η Μπαρτσελόνα ολοκληρώνει την μετακίνηση -που πέρασε από… 40 κύματα- με τον Γιόχαν Κρόιφ να ντύνεται στα "μπλαουγκράνα", με στόχο να σπάσει το ποδοσφαιρικό "κατεστημένο" της Ρεάλ -του δικτάτορα Φράνκο- στην Ισπανία και να αποκαθηλώσει την "βασίλισσα" από τον ποδοσφαιρικό της θρόνο.

ΣΤΟΝ… ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΡΟΪΦ

Το αστέρι του Γιόχαν Κρόιφ ανέτειλε στις αρχές των 70’s στον ποδοσφαιρικό ουρανό του Άγιαξ. Τα φλας της δημοσιότητας άστραφταν για τον 25χρονο -τότε- σταρ του "Αίαντα", ο οποίος κουβαλούσε βαρύ βιογραφικό, καθώς στο παλμαρέ του είχε, ήδη, 5 πρωταθλήματα και 4 Κύπελλα, ενώ παράλληλα την τροπαιοθήκη του κοσμούσαν τρία σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, αλλά και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο.

  Αφού είχε κατακτήσει κάθε διαθέσιμο τίτλο που υπήρχε με το κλαμπ του Άμστερνταμ, είχε φτάσει πια η κατάλληλη στιγμή, για να… ανθίσει ποδοσφαιρικά μακριά από τη "χώρα της τουλίπας".
Το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει για τον Κρόιφ, ο οποίος ύστερα από 9 χρόνια στον σύλλογο της ολλανδικής πρωτεύουσας, ήθελε να ανοίξει τα φτερά του και να κάνει το επόμενο βήμα, αλλάζοντας ποδοσφαιρικά… ήθη και έθιμα, για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα.

ΚΡΟΪΦ, ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ… ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ

Το όνομα του Κρόιφ ήταν κυκλωμένο στο μπλοκάκι top class συλλόγων της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και οι δύο "αιώνιοι" της Ισπανίας. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ θα μονομαχούσαν σε ένα "clasico" εκτός των τεσσάρων γραμμών, με έπαθλο έναν αρτίστα της μπάλας.
Οι Καστιγιάνοι μετά το "colpo grosso" με τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο, στόχευαν να επιφέρουν ένα ακόμη καίριο πλήγμα στους Καταλανούς, καθώς επιχειρούσαν να προσγειώσουν στη Μαδρίτη το πρώτο βιολί του Άγιαξ, παραδίδοντας στον Ολλανδό μαέστρο την "μπαγκέτα" της ποδοσφαιρικής ενορχήστρωσης των "μπλάνκος".
Εκείνη την περίοδο, η "βασίλισσα" βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο, αφού είχε έρθει το τέλος της εποχής για την σπουδαία ομάδα των 60’s, που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της. Ο διοικητικός ηγέτης των "μερένχες", Σαντιάγκο Μπερναμπέου, αποτελούσε θαυμαστή των ποδοσφαιρικών χαρισμάτων του Κρόιφ και ήθελε πολύ να τον δει ντυμένο στα "λευκά" της Ρεάλ.
Το δεξί του χέρι και αντιπρόεδρος της Ρεάλ, Ραϊμούντο Σαπόρτα, ανέλαβε τον χειρισμό της μεταγραφής, έχοντας ως «παράσημο» το αίσιο τέλος στις διαπραγματεύσεις με τον Ντι Στέφανο. Αυτή τη φορά, όμως, ο επί σειρά ετών μπασκετικός πρόεδρος της Ρεάλ δεν θα έφερνε εις πέρας την αποστολή του. Αν και οι Μαδριλένοι κρατούσαν το… κρυφό χαρτί των καλών σχέσεων με την διοίκηση του Άγιαξ (σ.σ.: ο πολυεθνικός κολοσσός Philips ήταν κοινός τους χορηγός), ενώ πρόσφεραν τον αστρονομικό -για την εποχή- ποσό των 30 εκατ. πεσέτων, για να δελεάσουν τους Ολλανδούς.
Υπολόγιζαν, ωστόσο, χωρίς τον "μπαλαντέρ", ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο Γιόχαν Κρόιφ, που δεν επιθυμούσε να αγωνιστεί για μία ομάδα φίλα προσκείμενη στο καθεστώς του Φράνκο. Η κίνηση "ματ" προέκυψε από την Μπαρτσελόνα, που θα έβγαινε νικήτρια, γράφοντας τον επίλογο της ποδοσφαιρικής σκακιέρας με καταλανικούς υπότιτλους.
Οι κανόνες της λογικής επέτασσαν Ρεάλ, σε αντίθεση με τους χτύπους της καρδιάς του Κρόιφ, που υπαγόρευαν Μπαρτσελόνα. Τι κι αν ο χρηματικός πήχης είχε φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα για την οικονομικά ασθενέστερη Μπάρτσα, εκείνη ήταν που έπαιρνε την… (άτυπη) ρεβάνς, αφού θα αποκτούσε τον κορυφαίο παίκτη της ποδοσφαιρικής υφηλίου, με… χείρα βοηθείας από την Banca Catalana.
Οι Καταλανοί έβγαιναν διπλά κερδισμένοι, καθώς η ολοκλήρωση του μεταγραφικού "χτυπήματος" με τον σούπερ σταρ των "οράνιε" θα πλήγωνε τον εγωισμό των "μερένχες", οι οποίοι θα βίωναν το κόστος μίας μεγάλης επικοινωνιακής ήττας από τη μισητή αντίπαλο.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ "ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ"

Λίγες ημέρες μετά την φυγή του «πρωτεργάτη» των ολλανδικών επιτυχιών, Ρίνους Μίχελς, με προορισμό τον προπονητικό "θώκο" της Μπαρτσελόνα (1971), ο Γιόχαν Κρόιφ υπέγραφε νέο 7ετές συμβόλαιο συνεργασίας με τον Άγιαξ, ώστε να καταπολεμήσει τις ποδοσφαιρικές "ανασφάλειες" που τον διακατείχαν για το μέλλον. Η ομάδα του Άμστερνταμ "χρύσωνε" τον Κρόιφ με 25.000 ευρώ ετησίως, μισθό διπλάσιο συγκριτικά με την πλειοψηφία των συμπαικτών του.
Τη σεζόν 1972-73 έμεινε στα… πιτς για αρκετά ματς, καθώς παραπονιόταν για τραυματισμούς, με τον αστικό θρύλο να αναφέρει πως πολλοί εξ αυτών ήταν… αποκύημα της φαντασίας του Ολλανδού, ο οποίος είχε επινοήσει αυτή τη μέθοδο, ως μοχλό πίεσης προς την διοίκηση του "Αίαντα". Την επόμενη χρονιά, ο Κρόιφ χάνει το περιβραχιόνιο του αρχηγού από τον "ομόσταβλό" του, Πιτ Κάιζερ. Το συγκεκριμένο γεγονός στάθηκε η αρχή του τέλους της σταδιοδρομίας του στον Άγιαξ. Η αντίστροφή μέτρηση είχε, πλέον, ξεκινήσει για τον Κρόιφ, ο οποίος είχε πάρει την απόφαση να αποχωρήσει από τον "Αίαντα", αναθερμαίνοντας το διαχρονικό "φλερτ" με την Μπαρτσελόνα.

Ο "ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ" ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΑΞ

Οι διαπραγματεύσεις αποδείχθηκαν χρονοβόρες, καθώς διήρκησαν περισσότερο από έναν μήνα, αφού η Μπαρτσελόνα προσπαθούσε να γεφυρώσει το οικονομικό χάσμα των απαιτήσεων του Άγιαξ, που ζητούσε ολοένα και περισσότερα χρήματα, για να δώσει τη συγκατάθεσή του.
Ο… κόμπος έφτασε στο χτένι στις 12 Ιουλίου για τους Καταλανούς, οι οποίοι αποφασίζουν να κάνουν στροφή στον "μπόμπερ" της Μπάγερν Μονάχου, Γκερντ Μίλερ. Η μεταγραφή χαλάει στο παρά 5’, εξαιτίας της γυναίκας του, αλλά και των… έξωθεν παρεμβάσεων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των Δυτικογερμανών, οι οποίοι μετά την απώλεια του Γκίντερ Νέτσερ -που πήγε στη Ρεάλ- δεν ήθελαν  να απολέσουν και δεύτερο σταρ, έναν μόλις χρόνο πριν την διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όντας οικοδεσπότες.
Ο επιμένων νικά, αναφέρει ο θυμόσοφος λαός, με τον σύλλογο της Βαρκελώνης να αφήνει πίσω του το "ναυάγιο" με τον Γερμανό φορ και να επανέρχεται στο κυνήγι της υπογραφής του Κρόιφ. Από την πλευρά του, ο Άγιαξ αποφασίζει να στυλώσει τα πόδια και να "τρενάρει" την συμφωνία, προκειμένου να μεγιστοποιήσει το κέρδος του, παίζοντας παιχνίδια πίσω από την πλάτη του Κρόιφ, γεγονός που τον κάνει έξαλλο.
Ζητάει εσπευσμένα ραντεβού με τον ισχυρό άνδρα του ολλανδικού κλαμπ, Γιάαπ Φαν Πράαγκ, στον οποίο κοινοποιεί την απόφασή του να εγκαταλείψει τον Άγιαξ, για να μετακομίσει στους "μπλαουγκράνα" με τον πλέον εμφατικό τρόπο. "Αν δεν με αφήσετε να παίξω στη Μπαρτσελόνα, θα κρεμάσω τα παπούτσια μου. Και να πάτε μόνοι σας στο Μουντιάλ", ήταν τα χαρακτηριστικά λόγια του "Ιπτάμενου Ολλανδού", ο οποίος ήταν αποφασισμένος να φτάσει στα… άκρα.
Στις 12 Αυγούστου 1973 το ολλανδικό πρωτάθλημα κάνει… σέντρα, με τον Κρόιφ -αφού λαμβάνει διαβεβαιώσεις από την διοίκηση του Άγιαξ για την οριστικοποίηση της μετακίνησής του στην Μπαρτσελόνα- να πατάει το χορτάρι του Χρόνινχεν ενάντια στην ομώνυμη ομάδα. Πετυχαίνει δύο γκολ και "φτιάχνει" άλλο ένα στην τελευταία του παράσταση εντός των τειχών.
Τελικά, στις 13 Αυγούστου 1973 βγαίνει… λευκός καπνός, με την Μπαρτσελόνα να λύνει τον… γόρδιο δεσμό της μεταγραφής του Γιόχαν Κρόιφ, σκορπώντας ντελίριο ενθουσιασμού στις τάξεις των φίλων της. Το χατίρι του Ολλανδού να σμίξει με τον συμπατριώτη του τεχνικό και Πατριάρχη του "total football", Ρίνους Μίχες, επί καταλανικού εδάφους ήταν πλέον γεγονός με το κόστος της μετακίνησης να αγγίζει το -μυθικό για την εποχή- ποσό των 1,5 εκατ. δολαρίων.

ΤΟ… ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ ΤΟΥ ΦΑΝ ΠΡΑΑΓΚ

Μπορεί ο "γάμος" να επισημοποιήθηκε στις 13 Αυγούστου, ωστόσο το ντεμπούτο του Κρόιφ με τα χρώματα της Μπαρτσελόνα θα καθυστερούσε σχεδόν 2,5 μήνες. Το "αφεντικό" του Άγιαξ, Γιάαπ Φαν Πράαγκ, κινήθηκε παρασκηνιακά ζητώντας από την ολλανδική Π.Ο να καθυστερήσει την έκδοση της μπλε κάρτας του παίκτη, αναβάλλοντας την μετακίνηση για την 1η Δεκεμβρίου, όταν θα άνοιγε το χειμερινό μεταγραφικό παράθυρο. Υπολόγιζε, ωστόσο, χωρίς τον… ξενοδόχο, καθώς η επιτροπή επαγγελματιών παικτών θα τασσόταν με το μέρος του Κρόιφ, ανάβοντας το "πράσινο φως" για την ολοκλήρωση του deal.

  Ο Κρόιφ ήταν και με τη… βούλα παίκτης της Μπαρτσελόνα, ωστόσο, θα έπρεπε να κάνει υπομονή 7 αγωνιστικές για να αγωνιστεί σε επίσημο παιχνίδι. Το στρατηγικό πρέσινγκ που άσκησε προς την ολλανδική Π.Ο, προκειμένου να αποκτήσει χρόνο συμμετοχής στα πόδια του σε επίσημα ματς και να είναι σε ετοιμότητα να βοηθήσει τους "οράνιε" στον αγώνα "do or die" κόντρα στο Βέλγιο, με φόντο την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο (1974), απέδωσε καρπούς.

MES QUE UN… JUGADOR

Στις 28 Οκτωβρίου 1973 ο Κρόιφ παίρνει το… βάπτισμα του πυρός με την φανέλα της Μπαρτσελόνα, η οποία προερχόταν από αποκαρδιωτικό στο πρωτάθλημα, καθώς βρισκόταν στην προτελευταία θέση, έπειτα από 7 στροφές. Η Γρανάδα ήταν το… εξιλαστήριο θύμα (4-0), με τον Ολλανδό αστέρα να "συστήνεται" στο καταλανικό κοινό με 2 γκολ, "θαμπώνοντας" τους φιλάθλους με το… καλημέρα.

  Η λέξη ήττα θα απουσίαζε από το ποδοσφαιρικό λεξικό των "μπλαουγκράνα", οι οποίοι θα κατακτούσαν και μαθηματικά τον τίτλο, 5 αγωνιστικές πριν το τέλος, επιστρέφοντας στην κορυφή, μετά από 14 χρόνια "ξηρασίας".
Highlight, η "άλωση" του μαδριλένικου κάστρου από την Μπάρτσα, που ήταν καταιγιστική και σκόρπισε στους… πέντε ανέμους την Ρεάλ (0-5), με τον "Νουρέγιεφ" να… χορεύει την άμυνα των γηπεδούχων με ένα γκολ και συμμετοχή στα υπόλοιπα τέσσερα.

  Ο "Μεσσίας" που περίμεναν (καρτερικά) στην Καταλονία είχε φτάσει. Ο "Ιπτάμενος Ολλανδός" παρέμεινε κάτοικος Βαρκελώνης για μία 5ετία (1973-1978), προσθέτοντας και ένα Κύπελλο στο παλμαρέ του, για να κάνει το comeback στο "Καμπ Νου" από το πόστο του προπονητή σχεδόν μία 10ετία αργότερα.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΜΕ ΟΛΛΑΝΔΙΚΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ

Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις, λένε, με τον Γιόχαν Κρόιφ γαλουχείται στο total football από τον μέντορά του, Ρίνους Μίχελς, εφαρμόζοντας στο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα τις αρχές του συγκεκριμένου ποδοσφαιρικού θεωρήματος.
Η παρθενική σεζόν του Ολλανδού (1988-89) στην καταλανική "ηλεκτρική καρέκλα" είχε... αναταράξεις, καθώς οι "μπλαουγκράνα" γεύτηκαν το πικρό ποτήρι του πρόωρου αποκλεισμού στα προημιτελικά του Κυπέλλου από την Ατλέτικο με το «βαρύ» 4-0, ενώ στο πρωτάθλημα αντίκριζαν για μία ακόμη φορά την πλάτη της Ρεάλ, που πανηγύριζε τον τέταρτο σερί τίτλο της, χτίζοντας "δυναστεία".
Το… χάπι χρυσώθηκε στον τελικό της Βέρνης με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων εναντίον της Σαμπντόρια (2-0), η οποία "αγόρασε" χρόνο στον Ολλανδό τεχνικό, που χάριζε στους Καταλανούς την τρίτη τους ευρω-κούπα, ξορκίζοντας παράλληλα τα φαντάσματα του παρελθόντος, καθώς επί ελβετικού εδάφους, και μάλιστα στο ίδιο γήπεδο (σ.σ.: "Wankdorf Stadion"), είχαν γνωρίσει το νόμισμα της ήττας στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από την Μπενφίκα (1961).
Η σεζόν 1989-90 δεν ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς, αφού η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε από τον 2ο κιόλας γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων, πέφτοντας θύμα της Άντερλεχτ, ενώ εντός των τειχών η Ρεάλ θα επέκτεινε την εγχώρια συλλογή της, καθώς θα κατακτούσε το 5ο της διαδοχικό πρωτάθλημα, αφήνοντας στο -11 την Μπάρτσα.
Ο Κρόιφ έπαιζε το… κεφάλι του στον τελικό του Copa del Rey απέναντι στη Ρεάλ, με τη νίκη να αποτελεί μονόδρομο. Οι "μπλαουγκράνα" επικρατούν με 2-0 της αιωνίας αντιπάλου στο "Μεστάγια", με τον Ολλανδό προπονητή να σώζει στο φινάλε την ποδοσφαιρική παρτίδα.

"DREAM TEAM" MADE IN… ΚΡΟΪΦ

Το καλοκαίρι του 1990 η Μπαρτσελόνα -που την προηγούμενη χρονιά είχε αποκτήσει τους Ρόναλντ Κούμαν και Μίκαελ Λάουντρουπ- κάλυπτε τις θέσεις των ξένων με την προσθήκη του Χρίστο Στόιτσκοφ, συνθέτοντας την "Αγία Τριάδα". Παράλληλα, ο Πεπ Γκουαρδιόλα -που προερχόταν από τα "σπλάχνα" του συλλόγου- θα προβιβαζόταν στην πρώτη ομάδα, για να αποτελέσει το σημείο αναφοράς στον καταλανικό άξονα.

  Ο Κρόιφ συμπλήρωνε τα κομμάτια που έλειπαν από τους «μπλαουγκράνα», οι οποίοι θα… κατέλυαν το μαδριλένικο ποδοσφαιρικό πολίτευμα με "πραξικόπημα", βάζοντας τέλος στην κυριαρχία της «βασίλισσας», επανακτώντας τα σκήπτρα, ύστερα από 6 χρόνια αναμονής.
Αυτός ήταν ο πρώτος από τους τέσσερις σερί τίτλους που θα κατακτούσαν οι "μπλαουγκράνα" υπό τις οδηγίες του Ολλανδού προπονητή, ο οποίος, πλέον, σήκωνε… μανίκια για την κατάληψη της ευρωπαϊκής κορυφής.
Στις 20 Μαΐου 1992 η (φωτο)βολίδα του Ρόναλντ Κούμαν στο 111’ της παράτασης θα έριχνε στο… καναβάτσο την Σαμπντόρια στο ναό του "Wembley" και θα χάριζε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία της Μπαρτσελόνα, με τον Κρόιφ να μπαίνει στο κλειστό κλαμπ των ποδοσφαιρανθρώπων που κατακτούν το βαρύτιμο τρόπαιο και με τις δύο ιδιότητες (παίκτης, προπονητής).

  Η ποδοσφαιρική οικουμένη υποκλινόταν στο μεγαλείο της "dream team" που έφερε τη σφραγίδα του Ολλανδού. Με συνολικό απολογισμό 4 πρωταθλήματα, 1 κύπελλο, 3 ισπανικά σούπερ καπ, 1 ευρωπαϊκό σούπερ καπ, καθώς και 1 Κύπελλο Κυπελλούχων, ο Κρόιφ θα άφηνε το… αποτύπωμά του στην ιστορία του συλλόγου της Βαρκελώνης, ο οποίος ανήκε πια (δικαιωματικά) στην ποδοσφαιρική ελίτ.
Το 1994 το ηχηρό χαστούκι στον τελικό του Champions League στο ΟΑΚΑ από τη Μίλαν (4-0) θα έριχνε τους τίτλους τέλους στο προπονητικό "παραμύθι" του Κρόιφ στους "μπλαουγκράνα".
Το πραγματικό "κληροδότημα" του Ολλανδού, όμως, ήταν η περίφημη "Λα Μασία". Μια αγροικία 610 τ.μ. του 1702 -που αγοράστηκε από την Μπάρτσα το 1950- έμελλε να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο ποδοσφαιρικό εργοστάσιο παραγωγής παικτών, υπό την αιγίδα του Κρόιφ.

  "Ονειρεύομαι ότι ζωγραφίζω και μετά ζωγραφίζω αυτό που ονειρεύομαι", τάδε έφη Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Σαν άλλος καλλιτέχνης, ο Γιόχαν Κρόιφ "ζωγράφιζε" σε ποδοσφαιρικό καμβά, αλλάζοντας μια για πάντα τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον αποκαλούμενο 'βασιλιά των σπορ".
Εξάλλου, όπως συνήθιζε να λέει ο -αείμνηστος- Κρόιφ: "Το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι πολύ απλό, το να παίζεις απλό ποδόσφαιρο είναι το πιο δύσκολο πράγμα"….
https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=VBsmtvwlYvs