Κάποιος θα έπρεπε να πει μερικά πράγματα αναφορικά με την ιστορία αυτής της ομάδας και την υπερηφάνειά της, πράγματα αδιαπραγμάτευτα μπροστά σε ένα αποτέλεσμα, μία καλή εμφάνιση ή ακόμη, ακόμη και μία πρωτιά στον βαθμολογικό πίνακα, πρόσκαιρη στην παρούσα φάση αναμφίβολα.
Κάποιος λοιπόν θα έπρεπε να του πει του Ράτκο Ντόστανιτς ότι ναι μεν η ομάδα του είχε πετύχει μία περηφανή πρόκριση στους «16» του Κυπέλλου Ελλάδας, αλλά αυτό δεν του επέτρεπε να παρατάξει μία «αλλοπρόσαλλη» 11άδα, με παίκτες που εξ αρχής γνωρίζαμε ότι δεν θα μπορούσαν να αντισταθούν στην ποιότητα των αντιπάλων τους.
Κάποιος λοιπόν θα έπρεπε να του πει, ότι δεν μπορεί μία ομάδα σαν την ΑΕΛ να «ξεφτιλίζεται» δεχόμενη πέντε γκολ στο γήπεδό της, έστω και αν απέναντί της είχε μία ομάδα ανώτερης κατηγορίας, γιατί την Κυριακή υπάρχει το ντέρμπι κορυφής με τα Τρίκαλα. Εξάλλου αυτός δεν ήταν που μας έλεγε ότι «δεν παίζουν οι καλύτεροι σ’ έναν αγώνα, αλλά οι πιο έτοιμοι»; ΄
Δυστυχώς, η πρόκριση στους «16» του θεσμού, «αμαυρώθηκε» από αυτή την πεντάρα, που είτε το θέλουμε, είτε όχι η ΑΕΛ θα την «κουβαλά» ως κηλίδα στην ιστορία της και μάλιστα σε μία χρονιά που θέλουμε να αποτελέσει την απαρχή μίας νέας «αντεπίθεσης».
Αγωνιστικά νομίζουμε ότι έχουμε ελάχιστα πράγματα να πούμε. Η ΑΕΛ ήταν κομμένη σε 11 κομμάτια και ουσιαστικά μόνο κάποιες ατομικές εξάρσεις μας «ξυπνούσαν» από το λήθαργο, τη στιγμή που η ΑΕΚ προτίμησε να δημιουργήσει ένα κράμα έμπειρων και νεαρών και να κάνει ευκαιρίες όποτε ήθελε και φυσικά να φιλοδωρεί με πέντε τέρματα τους «βυσσινί».
Ας τους γίνει λοιπόν μάθημα το σημερινό, μήπως και τελικά κατανοήσουν στην απολυτότητά του το μέγεθος αυτής της ομάδας…
Νίκος Ι. Ασπρούδης
