Να είσαι οπαδός. Τέτοιος όμως...
Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για την ωραιότερη ποδοσφαιρική ιστορία με πρωταγωνιστές οπαδούς. Γιατί όντως είναι διαφορετικό να είσαι οπαδός, αλλά αυτού του είδους...
Πάρα πολλές φορές έχω δει στην Ελλάδα και όχι μόνο, οπαδούς διαφόρων χρωμάτων και ομάδων να καμαρώνουν που είναι οπαδοί. Αλήθεια πολύ σπάνια, σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνω το γιατί. Με επιχειρήματα στην καλύτερη των περιπτώσεων του τύπου “έχω ταξιδέψει εκεί...” και στην χειρότερη “έχω παίξει ξύλο, έχω ματώσει...” χιλιάδες άνθρωποι καμαρώνουν για τα οπαδικά αισθήματά τους και για το τι έχουν κάνει αυτοί για την ομάδα τους...
Για όλους αυτούς και όχι μόνο, είναι αφιερωμένο το σημερινό κείμενο. Για τους οπαδούς που θέλουν να λένε ότι είναι περήφανοι που είναι οπαδοί της τάδε ή της δείνα ομάδας. Διότι για πρώτη φορά “συνάντησα” τέτοιους για τους οποίους μπορώ να πω χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, χωρίς αν και εφόσον, ότι πράγματι ισχύει το “είμαστε περήφανοι που είμαστε οπαδοί...”. Διότι αυτοί όντως ήταν περήφανοι ως άνθρωποι, ικανοί, και αναγέννησαν μία ομάδα, την οποία όχι μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά, κάποιοι που ενδιαφέρονταν μόνο για το κέρδος την εξαφάνισαν από τον χάρτη.
Αυτός είναι και ο λόγος που η ιστορία τους σύντομα θα γίνει ταινία, για την ακρίβεια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, αφού ήδη τα δικαιώματα πωλήθηκαν σε μεγάλο ατζέντη του χόλιγουντ. Μια ιστορία, όχι απλώς όμορφη, όχι απλώς ρομαντική, αλλά διδακτική για το τι σημαίνει να είσαι πραγματικός οπαδός μίας ομάδας...
Σας έχω ξαναγράψει για αυτό, πριν από περίπου δύο χρόνια, με μία εντελώς διαφορετική αφορμή τότε δες εδώ. Τώρα πλέον η ιστορία έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο οι πρωταγωνιστές της είναι καλεσμένοι στο στούντιο του SkySports για να διηγηθούν το παραμύθι τους και πως το έκαναν πραγματικότητα...
Πίσω στο χρόνο...
Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι όμως, ας γυρίσουμε 14 χρόνια πίσω...
Τον Μάιο του 2002 η διοίκηση του ιστορικού συλλόγου της Γουίμπλεντον είναι μπροστά σε μία κρίσιμη απόφαση για το μέλλον του συλλόγου, ο οποίος είχε αγωνιστεί μέχρι την Πρέμιερ Λιγκ και είχε φτάσει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας.
Η απόφαση είχε να κάνει με το που θα αγωνίζεται η ομάδα. Η οικονομική κατάσταση του συλλόγου ήταν πολύ κακή και η φυσική έδρα της ομάδας, το γήπεδο “Plough Lane”, στο οποίο έπαιζε από το 1912, τόσο παλιό, τόσο μικρό και τόσο κακοφτιαγμένο που δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για να παίζει εκεί η ομάδα. Η προσωρινή μετακόμιση στο “Σέλχαστ Παρκ” της Κρίσταλ Πάλας δεν μπορούσε να συνεχιστεί και έτσι η Γουίμπλεντον έπρεπε να αλλάξει έδρα. Η τότε διοίκηση αποφάσισε να αλλάξει επί της ουσίας πόλη και να μεταφέρει την ομάδα 90 χιλιόμετρα από την φυσική έδρα της, στη κωμόπολη του Μίλτον Κέινς. Και αργότερα να μετατρέψει το όνομά της σε Μίλτον Κέινς Ντονς.
Μία μεγάλη μερίδα των οπαδών της Γουίμπλεντον όχι απλώς δεν το ανέχτηκε, όχι απλώς το θεώρησε προσβλητικό για την ιστορία του club, αλλά αντέδρασε κιόλας, αποφασίζοντας να δημιουργήσει από την αρχή την ομάδα της Γουίμπλεντον. Με το παραδοσιακό όνομα και σήμα του club. Μόνο που στην Αγγλία υπάρχουν νόμοι και για να συμβεί αυτό, δεν θα έπεφταν απλώς μία κατηγορία, αλλά θα έπρεπε να ξεκινήσουν από το μηδέν. Τι σημαίνει μηδέν; Να κατέβουν στην αρχή της πυραμίδας του αγγλικού ποδοσφαίρου, στην τελευταία ερασιτεχνική κατηγορία που είναι η ένατη και τελευταία στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Εννιά κατηγορίες πίσω με μηδέν έσοδα, χωρίς γήπεδο, χωρίς προπονητικό κέντρο, χωρίς τίποτα άλλο, από την φανέλα, το όνομα και την αγάπη των οπαδών.
Το πήραν απόφαση, το έκαναν, αυτό που τότε έμοιαζε με τρέλα και καπρίτσιο. Μαζεύτηκαν, έφτιαξαν καταστατικό ίδρυσης, δημιούργησαν την AFC Wimblendon και δημιούργησαν το πρώτο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας. Με τα χρήματα που συγκέντρωσαν μεταξύ τους, αλλά και με ένα δάνειο που πήραν από τράπεζα και αποπλήρωναν στην αρχή από τις δικές τους τσέπες και στη συνέχεια από τα πενιχρά έσοδα του συλλόγου, αγόρασαν ένα μικρό γηπεδάκι της γειτονιάς που είχε χωρητικότητα κάτω των 5 χιλιάδων θέσεων εκ των οποίων οι μισές δεν είχαν καν κάθισμα. Εφτιαξαν διοικητικό συμβούλιο, όρισαν πρόεδρο τον Ερικ Σάμουελσον (παραμένει μέχρι και σήμερα), έναν λογιστή που σήμερα είναι συνταξιούχος και ασχολείται αποκλειστικά με το club έχοντας ως μισθό μία πένα τον χρόνο!
Στη συνέχεια ξεκίνησαν τα trials με πιτσιρικάδες της γειτονιάς και με ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές που δεν είχαν ομάδα και έφτιαξαν το πρώτο ρόστερ του συλλόγου που συμμετείχε στο πρωτάθλημα...
Στη συνέχεια ξεκίνησαν τα trials με πιτσιρικάδες της γειτονιάς και με ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές που δεν είχαν ομάδα και έφτιαξαν το πρώτο ρόστερ του συλλόγου που συμμετείχε στο πρωτάθλημα...
Σπουδαίο το ταξίδι, αλλά έφτασαν και στον προορισμό...
Σήμερα εκείνη η απόφαση της 30ης Μαϊου του 2002 μοιάζει μία ιστορική απόφαση για το ποδόσφαιρο γενικά, μία στιγμή που δείχνει το δρόμο, δείχνει την άλλη όψη του ποδοσφαίρου, την ρομαντική, την αληθινή, την όπως αποδεικνύεται εκτός όλων των άλλων και ρεαλιστική.
Η Γουίμπλεντον μέσα σε αυτά τα 14 χρόνια ταξίδεψε τόσο πολύ και τόσο όμορφα, που εκτός από την τεράστια σημασία του πανέμορφου ταξιδιού, έχει νόημα και ο προορισμός. Διότι έφτασαν εδώ και δέκα ημέρες εκεί που είχαν υποσχεθεί στους εαυτούς τους όταν ξεκίναγαν. Εφτασαν στην πυραμίδα του αγγλικού ποδοσφαίρου να είναι πιο ψηλά από εκεί που βρίσκεται η Μίλτον Κεινς Ντονς. Ναι η αληθινή Γουίμπλεντον, εδώ και δέκα ημέρες έχει ξεπεράσει το club που τόσο άκομψα και τόσα άσχημα δοκίμασε να την αντικαταστήσει στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου...
Η Γουίμπλεντον μέσα σε αυτά τα 14 χρόνια ταξίδεψε τόσο πολύ και τόσο όμορφα, που εκτός από την τεράστια σημασία του πανέμορφου ταξιδιού, έχει νόημα και ο προορισμός. Διότι έφτασαν εδώ και δέκα ημέρες εκεί που είχαν υποσχεθεί στους εαυτούς τους όταν ξεκίναγαν. Εφτασαν στην πυραμίδα του αγγλικού ποδοσφαίρου να είναι πιο ψηλά από εκεί που βρίσκεται η Μίλτον Κεινς Ντονς. Ναι η αληθινή Γουίμπλεντον, εδώ και δέκα ημέρες έχει ξεπεράσει το club που τόσο άκομψα και τόσα άσχημα δοκίμασε να την αντικαταστήσει στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου...
Η Γουίμπλεντον με αργά και σταθερά βήματα και με αφεντικά και ιδιοκτήτες πάντα τους οπαδούς της, αφού ακόμη και σήμερα το καταστατικό του συλλόγου αναφέρει ρητά ότι το club δεν μπορεί να πωληθεί σε κανέναν, εκτός από ένα μικρό ποσοστό του 25% των μετοχών. Το 75% θα παραμένει πάντα στους οπαδούς ώστε αυτοί να μπορούν να αποφασίζουν για τα πάντα, χωρίς να πρέπει να λογοδοτούν σε κανέναν παράγοντα, όσο μεγιστάνας κι' αν είναι, όσα λεφτά κι' αν τάζει ότι θα βάλει... Τα αργά και σταθερά βήματα την έκαναν να ανέβει μέσα σε αυτά τα χρόνια όλες τις ερασιτεχνικές κατηγορίες και να φτάσει πριν τέσσερα χρόνια να γίνει ξανά επαγγελματικό club της League 2. Από πέρυσι το καλοκαίρι όταν και κατέκτησαν την άνοδο φτάνοντας μέχρι τον τελικό των play offs στο Γουέμπλεϊ ανήκουν πλέον στην League 1, δύο μόλις βήματα από την Πρέμιερ Λιγκ. Στο ίδιος ακριβώς χρονικό σημείο, τον περασμένο Μάιο δηλαδή, η Μίλτονς Κέινς Ντονς, υποβιβάστηκε από την Τσάμπιονσιπ στην League1. Για πρώτη φορά οι δύο τους την εφετινή σεζόν θα ήταν στην ίδια κατηγορία, στο ίδιο ακριβώς σημείο της πυραμίδας του αγγλικού ποδοσφαίρου να κοιτάει η μία την άλλη στα μάτια.
Εδώ και 10 ημέρες η AFC Wimblendon προσπέρασε στην βαθμολογία την αιώνια εχθρό της. Η μία νεοφώτιστη η άλλη υποβιβασμένη από την μεγαλύτερη κατηγορία και όμως η AFC Wimblendon που ακόμη και η παραμονή της στην κατηγορία θεωρούνταν από πολλούς αδύνατη, λόγω του πολύ μικρού μπάτζετ της, τα πάει πολύ καλύτερα από την αιώνια εχθρό της. Η μία στην έκτη θέση (που οδηγεί στα πλέι οφ της ανόδου) με 23 βαθμούς, η άλλη στην 19η θέση της βαθμολογίας με 16 βαθμούς έναν μόλις πάνω από την ζώνη του υποβιβασμού. Θρίαμβος, έπος, η γιγάντωση της μιας κάνει την άλλη να βλέπει το... φάντασμά της να την κυνηγά, να την προσπερνά...
Ερχεται και το γήπεδο...
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι και η προοπτική μοιάζει καλύτερη για την ορίτζινάλ AFC Wimblendon από αυτή της Μίλτον Κέινς. Το ρόστερ της πρώτης είναι γεμάτο από νεαρούς ταλαντούχος ποδοσφαιριστές οι οποίοι έχουν ήδη αρχίσει να προσελκύουν σκάουτερ ακόμη και από την Πρέμιερ Λιγκ και ο προπονητής τους, ένας πρώτην παίκτης της Γουίμπλεντον τότε που έπαιζε στην Πρέμιερ Λιγκ, ο Νιλ Αρντλεϊ, ένας από τους ανερχόμενους προπονητές του βρετανικού ποδοσφαίρου.
Επιπλέον το project εξακολουθεί να εξελίσσεται εντυπωσιακά και εκτός αγωνιστικού χώρου...
Το γηπεδάκι που αγόρασαν από τον έρανο πριν 14 χρόνια, είναι πολύ μικρό και παλιό για τις απαιτήσεις της ομάδας. Μεγάλωσαν τόσο, που βρέθηκαν στο ίδιο σημείο που είχαν βρεθεί και πριν 14 χρόνια όταν και οδηγήθηκαν στην διάσπαση. Αυτή τη φορά όμως την βρήκαν τη λύση. Εδώ και δύο χρόνια ξεκίνησαν την προσπάθεια για την κατασκευή ενός νέου υπερσύγχρονου γηπέδου στην παραδοσιακή γειτονιά της ομάδας, εκεί όπου ήταν η φυσική της έδρα από το 1912. Ενα υπερσύγχρονο γήπεδο 11 χιλιάδων θέσεων που εύκολα θα μπορεί να μεγαλώσει την χωρητικότητα του με μία επέκταση, σε γήπεδο 20 χιλιάδων θέσεων. Τα 20 εκατ. λίρες που χρειάζονται για την κατασκευή του σχεδόν έχουν βρεθεί από χορηγούς, τράπεζες που είναι έτοιμες να δανείσουν το club, αλλά και από τους εμπορικούς χώρους. Οι διοικούντες την Γουίμπλεντον (οι οπαδοί της δηλαδή) έχουν εμφανίσει ένα σχέδιο για το γήπεδο με πολλαπλά οφέλη και για την περιοχή και τους κατοίκους της και μόλις πριν μερικές ημέρες το διοικητικό συμβούλιο του Δήμου, έδωσε την πρώτη έγκρισή του για την κατασκευή του γηπέδου. Τέτοια έγκριση που πλέον τα βήματα από εδώ και στο εξής θεωρούνται διαδικαστικά για να ξεκινήσουν τα έργα.
Πρν από 14 χρόνια έμοιαζε με τρέλα, με καπρίτσιο των οπαδών. Σήμερα μοιάζει το τέλειο ποδοσφαιρικό project με ένα έξοχο business plan. Και όλα αυτά μόνο με την αγάπη και την στήριξη των οπαδών που αντέδρασαν στο άδικο...
Να είσαι οπαδός λοιπόν. Ναι, αξίζει τον κόπο. Αρκεί να είσαι τέτοιος οπαδός...
41' Α. ΟΥΑΡΝΤΑ
