Ο Αλέξης Σπυρόπουλος, με αφορμή το αποψινό Καλλονή-Ολυμπιακός, γράφει για το «άγχος» των Ελλήνων διαιτητών που «καταθέτουν διαπιστευτήρια πίστης κι αφοσίωσης». «Φλώρικο το 70-30, αποδεκτό το 100-0»!
Σειρά, να είναι ο επόμενος υποψήφιος δικαιούχος του εβδομαδιαίου (ή, άμα έχει κύπελλο, δισεβδομαδιαίου) Επιδόματος Αγχους, πλέον παίρνει ο δύστυχος διαιτητής που όρισαν να παίξει αυτόν τον αγώνα του Ολυμπιακού στη Λέσβο. Ελπίζεται ότι, μέρες που είναι, ο Ολυμπιακός αυτή τη φορά, τελευταία εμφάνιση μες στο 2015, θ’ ανασηκωθεί και θα βοηθήσει. Τι σημαίνει, θα βοηθήσει; Θα προηγείται στην έδρα της ημιθανούς Καλλονής μ’ ένα καθαρό, ως εκ τούτου αγχολυτικό, 0-3 στο 20’. Ειδάλλως…
Όταν ο Ολυμπιακός είναι στα κάτω του και δεν βοηθάει, Έλληνας διαιτητής σε (τέτοιο) παιγνίδι του Ολυμπιακού είναι το πιο αγχωτικό επάγγελμα σήμερα στη χώρα. Την υπέστησαν, τη βάσανο του άγχους, μια σειρά ντόπιοι διαιτητές σε διαδοχικά ματς εδώ και ένα-ενάμισι μήνα. Μεσολάβησε δε, σαν να ήθελε να παίξει με το άγχος τους και να το διακωμωδήσει, εκείνος ο Ρουφιάνο Ιταλιάνο που με τέτοια μυαλά, όχι τελικό Μουντιάλ ή Τσάμπιονς Λιγκ που έχει σφυρίξει, εδώ το πιο πολύ που θα σφύριζε είναι Τριγλία - Φωστήρας, και αν... Αρέτσο - Προ Πάτρια, στη γλώσσα του.
Το πιο αγχωτικό επάγγελμα στη χώρα, σημαίνει ότι σε ορίζουν Πέμπτη, δεν κοιμάσαι το πρώτο βράδυ («γιατί εμένα;»), δεν κοιμάσαι ούτε το δεύτερο («άλλον δεν είχαν να βάλουν;»), ούτως ή άλλως τρίτο-τέταρτο δεν κοιμάσαι (περιτριγυρισμένος «α λα Μπαλοτέλι» από αμέτρητα Why Me?) λόγω της υπερέντασης του Σαββατοκύριακου, και Δευτέρα σε παίρνει επιτέλους, εξουθενωμένος πια, ο ύπνος μόνον αφού έχεις δει και «Δίκη» ως τις δύο μετά τα μεσάνυχτα. Απάνθρωπο.
Το άγχος είναι, μη τύχει σε μένα το πρώτο ελληνικό ματς του Ολυμπιακού που δεν θα τελειώσει με νίκη. Ας τύχει στον επόμενο. Αν τύχει σε μένα, καλό στην καριέρα μου αποκλείεται να κάνει. Κακό, είναι πολύ πιθανό να κάνει. Ο Ολυμπιακός, σε 14+3 ελληνικά παιγνίδια εφέτος, δεν νίκησε στο εξής ένα, το 2-2 με τον Πλατανιά για το κύπελλο στο Καραϊσκάκη. Μετά ο διαιτητής τράβηξε τέτοιον (επικοινωνιακό) παθών τάραχο που, αν ήξερε, θα κλωτσούσε αυτός τη μπάλα μες στα δίχτυα. Εν καιρώ, θα του δοθεί μια ύστατη ευκαιρία να επανορθώσει. Ν’ αποδείξει ότι δεν το εννοούσε.
Καλά παιδιά, που αμάρτησαν για την καριέρα τους. Κουαρτέτα παιδιών. Πακέτα. Είναι μια κλινική, ψυχοπαθολογική κατάσταση που θα λύγιζε για πλάκα…και τον Ριτσόλι. Στο εξής δε, ιδίως όσο θα τρέχει το σερί με τις νίκες, η κατάσταση μπορεί μονάχα να γίνει ακόμη χειρότερη. Ούτως ή άλλως, και το σερί «κούφια η ώρα» να σπάσει, πάλι θα γίνεται συνεχώς χειρότερη όσο θα περνά ο καιρός προς το «ραντεβού σε δέκα μήνες» που λέει ο Μελισσανίδης.
Ως τότε, δηλαδή σε τούτη τη μακρά προεκλογική περίοδο πολιορκίας του κάστρου της ΕΠΟ, οι διαιτητές εδώ κι εκεί θα γονατίζουν ο ένας μετά τον άλλον απ’ το άγχος (…ίνα μη θεωρηθούν ύποπτοι προσέγγισης και συνεργασίας με τους απέναντι) να καταθέτουν τα πιο ξεκάθαρα διαπιστευτήρια πίστης και αφοσίωσης. Ώστε να έχουν το πολυπόθητο πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης. Διαπιστευτήρια πίστης και αφοσίωσης δεν νοούνται τα 70-30, τα 75-25 και λοιπά φλώρικα πράγματα. Ως διαπιστευτήριο, αποδεκτό γίνεται μόνον το 100-0.
Είναι πολύ απλό. Δόγμα Μπους. Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας. Για όποιον είναι κατ’ αυτήν την έννοια «εναντίον μας», υπάρχει η μοναδική λύση. Σοκ και Δέος.
