Έχουμε φτάσει στο σημείο που… δεν λύνονται τα προβλήματα. Στο σημείο που απλά ελπίζεις για κάτι. Δεν είναι ωραίο να το λες, αλλά εγώ εκεί καταλήγω τη δεδομένη χρονική στιγμή. Προσοχή δεν μιλάω για την εικόνα στις κερκίδες και την παρουσία των φιλάθλων. Η φωνή μπορεί να βοηθήσει, αλλά δεν θα κάνει απαραίτητα καλύτερη την ομάδα.
Ας εξηγήσω παραπάνω. Τα συμπεράσματα των περισσοτέρων, μεταξύ αυτών και εμού για την ΑΕΛ, είναι πως η ομάδα, αυτή τη στιγμή τόσο μπορεί… τόσο δίνει. Δεν λέω ότι οι παίκτες είναι απαραίτητα κακοί (αν και υπάρχουν και αυτοί που τους πάει το λάθος), αλλά τώρα δεν μπορούν να δώσουν παραπάνω.
Τι άλλο; Ο Σάκης Τσιώλης δοκιμάζει πολλά. Παίκτες, θέσεις, συστήματα, σχηματισμούς και και και… Πως μπορώ να έχω απαιτήσεις από μία ομάδα, που ακόμα δεν είναι ΟΜΑΔΑ. Στα αποδυτήρια μπορεί να είναι οικογένεια, η καλύτερη παρέα, να καταλαβαίνουν όλοι τη σοβαρότητα της κατάστασης και να δουλεύουν αλλά… no χημεία, no party! Γι’αυτό χρειάζεσαι χρόνο και ο χρόνος έχει τελειώσει από την κλεψύδρα εδώ και καιρό.
Μπορώ να έχω απαιτήσεις στις 6 Φεβρουαρίου; Όχι, είχα τις προηγούμενες μέρες του Γενάρη με τις μεταγραφές, είχα το καλοκαίρι που στηνόταν για τη Super League. Τώρα απλά περιμένω να δω. Δεν μπορώ να επέμβω στη βολή που ξεκίνησε, αλλά να δω στις 30 Απριλίου σε ποιο σημείο θα σταματήσει η σφαίρα. Και σε αυτή τη «διαδρομή» η ΑΕΛ καλείται να πάρει τρίποντα στα δύσκολα ματς που έρχονται και ειδικά στο AEL FC ARENA.
Ευθύνες πάρα πολλές. Όλα συγκλίνουν στον σχεδιασμό. Δεν εμβαθύνω, δεν είναι της ώρας. Ο καθένας ας το μεταφράσει όπως θέλει. Και στη τελική το σημαντικό είναι να έχει εντοπίσει τα λάθη η ίδια η ΠΑΕ που επέλεξε αυτό το πλάνο κατά την επιστροφή της στη Super League μετά από πέντε χρόνια.
ΥΓ. Ο κόσμος που προανέφερα μπορεί να βοηθήσει με το τρόπο του, αλλά πρέπει να σεβαστεί ο καθένας τα πιστεύω και τις απόψεις του άλλου και να μην μπαίνει σε διαδικασία πολέμου για το δίκιο που κουβαλά.
Χρίστος Τζίκας
