21 χρονια χωρίς τον Αητό μας!!!
«Μια ιστορία θα σας πω
για του κάμπου τον υιό
ήτανε κόσμε παλικάρι
το πιο δροσερό κλωνάρι
ήτανε κόσμε ένα διαμάντι
των γηπέδων το μαύρο άτι
ήταν κόσμε παλικάρι
το πιο ένδοξο τεσσάρι
ήτανε κόσμε ένα διαμάντι
των γηπέδων το μαύρο άτι
ήταν κόσμε παλικάρι
το πιο ένδοξο τεσσάρι
Στις δεκατρείς Σεπτέμβρη παραμονή σταυρού
είχε με τον χάρο ραντεβού
τον άρπαξε όμως ο θεός
για συμπαίκτη των αγγέλων
στο αιώνιο φως
είχε με τον χάρο ραντεβού
τον άρπαξε όμως ο θεός
για συμπαίκτη των αγγέλων
στο αιώνιο φως
Αφιερώνω ένα τραγούδι
για της Θεσσαλίας το πιο όμορφο λουλούδι
ο στρατηγός των βυσσινί
του δικεφάλου η ψυχή
ήτανε κόσμε παλικάρι
του θρύλου το καμάρι
Γιώργο κι αν έφυγες βιαστικά
ζεις ανάμεσά μας παντοτινά»
Λένε πως δεν χρειάζονται παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα και θα το συνειδητοποιήσεις… Μερικές φορές μάλιστα ένα και μόνο φτερούγισμα των βλεφάρων αρκεί να σε παρασύρει στην αιωνιότητα, πριν σε πλημμυρίσει μια γαλήνη που όμοιά της δεν έχεις ξανανιώσει… Είναι το διαβατήριό σου, λένε… Για τη γειτονιά των αγγέλων…για της Θεσσαλίας το πιο όμορφο λουλούδι
ο στρατηγός των βυσσινί
του δικεφάλου η ψυχή
ήτανε κόσμε παλικάρι
του θρύλου το καμάρι
Γιώργο κι αν έφυγες βιαστικά
ζεις ανάμεσά μας παντοτινά»
13 του Σεπτέμβρη, παραμονή του Σταυρού πριν ακριβώς 21 χρόνια, ο Γιώργος είχε αδόκητο ραντεβού με τον Χάρο και τη μεταγραφή του σε άλλες αλάνες, άλλα γήπεδα που φωτίζουν αιώνιο φως… Το καμάρι του Κάμπου που είχε ταξιδέψει στα ουράνια μια ολόκληρη πόλη, έπαιρνε τον ίδιο δρόμο, χωρίς όμως επιστροφή… Οι τίτλοι τέλους έπεφταν με φόντο γκρι, ηλιοκαμένο… Όπως αυτό της ασφάλτου λίγο έξω από το χωριό Γιάννουλη, όντας το τελευταίο θύμα μιας κατάρας που θέλει την ομάδα της ΑΕΛ να χάνει τα παιδιά της στην άσφαλτο, επιβεβαιώνοντας παράλληλα πως μερικές ιστορίες είναι τόσο άδικες που σε αναγκάζουν, όσο δύσκολο και αν φαντάζει, να ξεκινήσεις από το τέλος τους…
Ήταν λίγο πριν το μεσημέρι ενός ακόμα Σαββάτου υποταγμένου στο έλεος του αδυσώπητου ήλιου που είχε καταλάβει από νωρίς τη θέση του στον φιλόξενο ουρανό του Κάμπου και ο Γιώργος Μητσιμπόνας αναχωρούσε, μαζί με τον Νίκο Μίχο, από τη Λάρισα - μετά το τέλος της προπόνησης με τα παιδιά της ακαδημίας ποδοσφαίρου του ΑΟΔ Λάρισας - για τον Τύρναβο. Εκεί τους περίμενε η ομάδα της Α.Ε. Τυρνάβου για να ταξιδέψουν στην Κοζάνη, όπου είχε προγραμματιστεί φιλικό παιχνίδι με την τοπική ομάδα.
Τότε ήταν που η δολοπλόκος ζωή τον έκανε να μοιάζει με μαριονέτα παραδομένη στις ορέξεις της και σκηνοθετώντας περίεργες συγκυρίες που καιροφυλακτούν σχεδόν πάντα πίσω από μια τεράστια συμφορά, απέδειξε πως δεν τον υπολόγιζε πια… Η μάλλον τον προόριζε για κάτι ανώτερο…
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Γιώργος Μητσιμπόνας τη μόνη δυστυχία που προκάλεσε στους συνανθρώπους του ήταν πως έκοψε το ένα και μοναδικό εισιτήριο πολύ νωρίς, αφήνοντας πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό και πόνο… Αυτό βλέπεις ήταν το τίμημα για να γίνει συμπαίκτης των αγγέλων…
Την επομένη, Κυριακή είναι μια μέρα δύσκολη… Η θεσσαλική γη ανοίγει τα σπλάχνα της για να υποδεχθεί ένα γνήσιο τέκνο της και ταυτόχρονα ένας επιθανάτιος ρόγχος θα σκίσει τον ουρανό, ακολουθώντας τον εκεί ψηλά. Πλήθος κόσμου, επώνυμοι και ανώνυμοι, συγγενείς και φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι θα πουν το τελευταίο αντίο σε έναν δικό τους άνθρωπο.
«...μπορεί ο Γιώργος Μητσιμπόνας να μην βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας, όμως το παράδειγμά του αποτελεί οδηγό και έμπνευση για τις νέες γενιές των Λαρισαίων και κυρίως για όλους αυτούς που καλούνται να γίνουν άξιοι συνεχιστές της ιδέας που ονομάζεται ΑΕΛ», αναφερόταν χαρακτηριστικά στην επίσημη ανακοίνωση της ομάδας στην οποία ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου