Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια από τη στιγμή που η ΑΕΛ κλήθηκε να κάνει μια καινούρια αρχή μετά τη διάλυση της ΠΑΕ ΑΕΛ 1964. Μια αρχή που ναι μεν μπορεί να έγινε, αλλά που ποτέ δεν έπεισε τους περισσότερους πως έγινε. Κι αυτή η νέα αρχή που έγινε το καλοκαίρι του 2013 από το μεσημέρι της Πέμπτης είναι παρελθόν, καθώς η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού ενέκρινε τη μεταβίβαση του 89,322% της ΠΑΕ ΑΕΛ από την «La Farm» στην «Ανίκητο Άλογο ΙΚΕ».
Και να που δυο χρόνια μετά η «Βασίλισσα του Κάμπου» καλείται να κάνει εκ νέου μια καινούργια αρχή αυτή τη φορά με τον Αλέξη Κούγια στο «τιμόνι» της. Προσπαθώντας κανείς όσο πιο αμερόληπτα γίνεται να συγκρίνει την αντίδραση του κόσμο σε αυτές τις δυο «εκκινήσεις» η αρχή του Αλέξη Κούγια για τους περισσότερους φαντάζει πιο ευοίωνη, αυτό τουλάχιστον εισπράττω εγώ, από την αντίστοιχη του Βαγγέλη Πλεξίδα, και φυσικά δεν «υπήρχε» Σωτήρης Πλεξίδας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, πριν από δυο χρόνια.
Συνηθίζεται οι καινούργιες αρχές να «ντύνονται» με όνειρα για «μεγάλα» πράγματα που η αλήθεια είναι πως δεν είναι άγνωστα στο φίλαθλο κόσμο αυτή της ομάδας. Βέβαια η αλήθεια είναι πως μπορεί να μην πέρασαν και πολλά χρόνια από τον τελευταίο τίτλο της ομάδας, όμως πέρασαν…
Πέρασαν οκτώ χρόνια και υπάρχει μια ολόκληρη γενιά φιλάθλων της ΑΕΛ που είτε ήταν σε πολύ μικρή ηλικία, τεσσάρων-πέντε ετών, και δε θυμάται την κατάκτηση του Κυπέλλου στο Πανθεσσαλικό, είτε ήταν… αγέννητοι! Παιδιά που η ΑΕΛ σε αυτή την καινούργια αρχή της αποφάσισε πως αν δεν πληρώσουν δεν έχουν θέση σε αυτή… Ίσως για πολλούς το πεντάευρω να φαντάζει ευτελές όμως τις μέρες που βιώνουμε κανείς δεν μπορεί να το πει αυτό για κανέναν. Καινούργια αρχή λοιπόν χωρίς «φρέσκα υλικά» γίνεται;
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω οι περισσότεροι απο εμάς ξεκινήσαμε σε αντίστοιχες ηλικίες με αυτών των παιδιών να πάμε στην παιδική κερκίδα του Αλκαζάρ για να συνεχίσουμε παρακαλώντας κάποιον… «θείο» να μας βάλει κι εμάς μέσα… Άλλωστε ποιος από εμάς δεν έχει πεί τη ατάκα «θείο βάλε με κι εμένα μέσα»; Κι όμως πλέον τα χρόνια φαίνεται πως άλλαξαν κι εν έτη 2015 σε ένα γήπεδο που χωράει 16.000 φιλάθλους, με μια ομάδα που μέχρι σήμερα έχει διαθέσει περίπου 1000 εισιτήρια διαρκείας δεν βρέθηκε μια… γωνία να φιλοξενήσει αυτά τα… «φρέσκα υλικά»!
Φαντάζει εξωφρενικό, αλλά είναι πραγματικό. Σίγουρα δικαιολογίες μπορεί να βρεθούν πολλές και μάλιστα με αρκετές από αυτές να έχουν και βάση. Όποια δικαιολογία όμως κι αν βρεθεί δεν μπορεί να εξαλείψει την παραγκώνιση μιας ολόκληρης νέας γενιάς φιλάθλων. Λύσεις σίγουρα θα μπορούσαν να βρεθούν… Κι αν η ΠΑΕ ΑΕΛ δεν ήθελε να φανεί στα μάτια του κόσμου της αφερέγγυα, αφού εξέδωσε παιδικά διαρκείας, θα μπορούσε να βρει κάποια άλλη λύση.
Θα πρέπει να καταλάβουν εκεί στην Κύπρου 72 πως η ομάδα έρχεται κοντά στην πόλη πλησιάζοντας τους κατοίκους της κι όχι τους τοπικούς «άρχοντες». Πόσο μάλιστα πλησιάζοντας τη νέα γενιά… Μια νέα γενιά που μεγαλώνει, δυστυχώς για άλλη μια φορά, με την ΑΕΛ στα «αλώνια» της Β’ Εθνικής, με την ΑΕΛ μη πρωταγωνίστρια και με «βιντεοαναμνήσεις» καθώς δεν είχε την τύχη να έχει δικές της αναμνήσεις. Αυτή τη νέα γενιά πρέπει να πλησιάσει η ΑΕΛ, να πάει η ίδια η ΑΕΛ στα σχολεία και να πάρει αυτά τα παιδιά στην αγκαλιά της. Γιατί αν δεν το κάνει η ΑΕΛ θα το κάνει κάποιος άλλος σίγουρα. Πρέπει η ΑΕΛ να κάνει τα παιδία της πιστούς της στρατιώτες για να μη τα κάνει κάποιος άλλος «γενίτσαρους».
Θεωρώ πως κανένας κάτοχος διαρκείας ή εισιτηρίου ημέρας δε θα αντιδρούσε αν η ΠΑΕ ΑΕΛ άνοιγε μια θύρα για τα παιδιά ή έστω αν μοίραζε δωρεάν εισιτήρια στα σχολεία, όπως άλλωστε έκανε και παλαιότερα. Ας ελπίσουμε ότι είναι μια «βρεφική ασθένεια» της νεοσύστατης ΠΑΕ ΑΕΛ, η οποία θα ξεπεραστεί από την επόμενη κιόλας αγωνιστική με τον Πανελευσινιακό και πάλι στο AEL FC ARENA, γιατί… καινούργια αρχή με «μπαγιάτικα υλικά» δε γίνεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου